Ze kenden grasvelden alleen van de televisie
Afgelopen zomer kregen Heily van der Jagt en haar man Paul twee Franse vakantiekinderen te logeren. Dat klinkt voor veel vakantieouders vast heel gewoon. Maar déze vakantiekinderen waren al 54 en 56 jaar oud! Francis en Sylvie, een broer en zus uit Lille, kwamen in de jaren ’70 voor het eerst op het bezoek bij Heily en haar man. Door de jaren heen bleef het contact en is Nederland nog steeds een geliefde vakantiebestemming voor Francis en Sylvie. Zelfs een oudere zus, die nooit als vakantiekind bij het gezin heeft gelogeerd, komt nu weleens langs voor een bezoek.
Tóch een jongentje
Heily vertelt dat ze het Europa Kinderhulpavontuur begon met twee meisjes. “Ik ben zelf de oudste in een meidengezin, dus ik dacht: met twee meiden beginnen vind ik veiliger.” Het jaar erop kwam een van de meisjes opnieuw. Het andere mocht niet, want haar broertje was niet heruitgenodigd dus vond haar moeder dat zij ook niet meer mocht komen. Aan Heily werd de vraag gesteld of er dan misschien toch een jóngetje mocht komen. Er was er nog een van 12 jaar waarvoor een plekje gezocht werd. “Tuurlijk,” antwoordde Heily, het jochie was meer dan welkom. “En dat is precies het jongetje waar we nog contact mee hebben. Als is het nu natuurlijk geen jongetje meer maar een grote vent!” Later kwamen er nog meer kinderen uit zijn gezin bij hen logeren.
“Ze voelen zich verantwoordelijk voor de volgende generatie”
Drie kinderen uit één gezin
Bij Europa Kinderhulp worden eigenlijk nooit broertjes en zusjes in één gezin geplaatst. Voornamelijk zodat de kinderen dan even helemaal los kunnen komen van hun thuis- en gezinssituatie en niet in vaste rollen vervallen, zoals een ouder kind dat voor zijn of haar broertjes en zusjes zorgt. Hoe kan het dan dat bij het gezin van Heily wel het geval was? Heily: “Het jaar erop zou Francis weer komen. Op de dag van aankomst kreeg ik een telefoontje dat hij niet kon komen, hij had koorts. Moeder had nog een ‘reservekind’, broertje Philippe, en hij kwam nu in plaats van hem mee. Heily vond het goed. “Een week later belde Francis dat hij beter was en vroeg of hij mocht komen met de trein. Dat vonden we goed. Dus toen hadden we twee kinderen uit één gezin.” Later was Heily medewerker bij Europa Kinderhulp en ging ze mee met het terugbrengen van de kinderen. Daar stond een jonger zusje, Sylvie, de twee op te wachten. Heily: “Toen vroeg ik: ‘Kom jij volgend jaar ook?’” Vandaar dat er uiteindelijk meerdere kinderen uit hetzelfde gezin bij hen logeerden en dat ging prima. “Soms groeien dingen zo.”
Vakantiekinderen op de bres voor Europa Kinderhulp
De kinderen kwamen een aantal jaar. Daarna kwamen er ook nog andere vakantiekinderen. Heily: “We deden eigenlijk geen bijzondere dingen. Bij ons zijn was genoeg. Als ze een fiets hebben en lekker buiten kunnen spelen, zijn ze blij. Ze vonden het al mooi dat ze een bed voor zichzelf hadden (thuis deelden ze met zijn drieën een bed) en op gras konden lopen. In hun woonwijk stond er hoogstens een grassprietjes tussen de tegels, grasvelden kenden ze alleen van tv. Dat is natuurlijk al lang geleden; ik hoop dat dat intussen beter is.”
Sylvie werkt nu in de jeugdbibliotheek van Lille. Zij vertelde aan Heily dat er nog steeds veel kinderen zijn die zo’n vakantie nodig hebben. Daardoor vroegen zij zich af of de reizen uit Lille, van Armee du Salut nog steeds bestonden. Het bleek dat die door een gebrek aan vrijwilligers helaas moesten stoppen. Hartstikke zonde, vinden ook Sylvie en Francis. Heily: “Vorige week kreeg ik een appje van Francis, waarin stond ‘Ik heb al drie vrijwilligers hoor!’ Ze voelen zich verantwoordelijk voor de volgende generatie.”
En dan nog even dit…
We lezen allemaal graag verhalen over vakantiekinderen waar na jaren nog contact mee is. Of over herenigingen van vakantieouders en vakantiekinderen die elkaar na jaren weer terugvinden. Toch is de realiteit vaak anders. Heily vertelt: “We zijn 25 jaar vakantieouders geweest en hebben ook wel meer dan 25 vakantiekinderen gehad. Deze kinderen zijn de enige waar we nog contact mee hebben.” Want hoe graag je ook wil, soms loopt het anders en verlies je elkaar uit het oog. Dat kan door een verhuizing, gegevens die zoekraken of gewoon door het leven zelf. Dat maakt de vakanties niet minder waardevol. Ook als het contact uiteindelijk stopt, leven de herinneringen voort in jullie hart en in dat van de vakantiekinderen.
Europa Kinderhulp heeft toestemming van de betrokkenen voor de publicatie van dit verhaal en de foto’s
