Twee weken met Céline
De eerste uren
Aan de komst van mijn vakantiekind Céline gingen negen maanden wachten vooraf. Zoiets als een zwangerschap? In elk geval met dezelfde onbekende uitkomst. Ergens in november had ik een eerste gesprek met Marion en Betty, twee vrijwilligers van Europa Kinderhulp. Een aantal maanden later kreeg ik bericht dat ik een vakantiekindje te logeren kreeg. Intussen bereidde ik haar komst voor. Ik kocht wat Franse boekjes en materialen om te knutselen. Op de informatieavond in juni overhandigde vrijwilliger Peter mij de envelop met de naam en leeftijd van het meisje: Céline, zeven jaar. Merkwaardig genoeg was het een emotioneel moment. Nu ik haar adres had, haastte ik me om een kaartje te sturen met wat foto’s van mijn huis, de omgeving en mezelf zodat Céline een beeld zou hebben van de onbekende omgeving waar zij binnenkort ging verblijven.
De kennismaking
Ik verschoof het een en ander in mijn huis en maakte haar bed op. Op 25 juli nam ik de trein naar Amsterdam. Enkele uren later zat ik in de trein terug naar Hoorn met naast mij een meisje dat haar best deed om niet te huilen, maar daar niet zo in slaagde. Ik kon zelf wel meehuilen, want het kost maar weinig inlevingsvermogen om te begrijpen wat een klein meisje doormaakt dat met de trein vanuit Frankrijk in Nederland aankomt, daar wordt overgedragen aan een vreemde vrouw en ineens uit de spannende drukte van die lange reis met tientallen andere Franse vakantiekinderen nu alleen verder moet.
Nee, iets eten en drinken wilde ze niet. Wel popelde ze om haar koffertje uit te pakken waar onder andere vier zwempakjes, drie flesjes handalcohol en voldoende kleding voor een paar maanden uit tevoorschijn kwamen. Voor mijn kleindochtertjes had ze cadeautjes meegenomen.
“Frans of Nederlands, een kind heeft dezelfde angsten op het moment dat het alleen wordt gelaten in een onbekende omgeving”
Bedtijd
We maakten een fietsritje door de omgeving, Céline achterop, waarbij ze verrast was door de vele kleine speeltuintjes die zij parkjes noemde (ik woon in een nieuwbouwwijk met veel jonge gezinnen). Ongegeneerd gapend zat ze op de schommel. Het was duidelijk tijd om te slapen. Douchen wilde ze niet. Voorlezen wel. Een verhaaltje over een meisje met dezelfde leeftijd als Céline uit een traditioneel gezin dat op vakantie ging in Parijs. Ik moest Céline uitleggen wat de Champs-Elysées waren. Nadat ik drie keer had toegegeven om het boekje nog een keer voor te lezen, besloot ik dat het genoeg was, hoewel het moeilijk was om haar betraande ogen te negeren. Het licht moest blijven branden. De deur moest open. De gordijnen mochten niet dicht. Het kwam mij bekend voor; Frans of Nederlands, een kind heeft dezelfde angsten op het moment dat het alleen wordt gelaten in een onbekende omgeving.
De volgende ochtend
Ik lag lang wakker met mijn oren gespitst. Huilt ze? Of wil ze weg? Uiteindelijk zal ik in slaap zijn gevallen, want ik schrok wakker en zag dat het tien uur in de ochtend was. Kort daarna verscheen Céline in de kamer. Op mijn vraag of ze ook zo goed had geslapen, antwoordde ze: “Nee, ik heb de hele nacht gehuild.” Het werd uitgesproken op een dramatische toon die me deed glimlachen. Een meisje met fantasie en gevoel voor theater.
Wat zal ik met haar beleven de komende tijd?
J. Stammes, vakantieouder Europa Kinderhulp
Europa Kinderhulp heeft toestemming van de betrokkenen voor de publicatie van dit verhaal en de foto’s
